Китептен үзүндү....

Негедир, тээ алыста калган, менин сагындырган ыйык сезимдерим менен сырдашкым келчү. Ошондон ушул күндөргө чейин бейиштен куулган пендедей, чыныгы арзуумду издеген азабымдын аракети акталбай келет.

Атаганат десең, биздики жөн Сүйүү эмес, эс оодарган алп Сүйүү эле да, садагасы. Ооба, ооба, экөөбүздү бир бүтүндүккө айландырган, ай ааламды кыдырткан алп Сүйүү эле... Кудай өзү энчилеп, экөөбүздөн башка бир жан жоктой сезилген жомоктуу күндөрдү, асмандан караган айды, төбөбүздөн жылмайган күндү, жылдызы жанган селкинчектүү түндөрдү эстебей жашаштын өзү кыйын.

Аруу көңүл ишине сот жок, садагалар. Жан дүйнөсү майыптар "күнөөкөр" дешип чек кылышсын, кеп кылышсын, макулмун. Сезбей туруп бу дүйнөнүн бейишин, крүү кайда о дүйнөлүк бейишке. Кучактатып, кучакташып сүйдүргөмүн, сүйдүргөнсүң балдай таттуу эринден. Бой чымырап, дүкүлдөгөн жүрөктөр, балкып денем, илебиңе баш айланган ошол түн....

Тык токтоду убакыт. Бизди кошкон аралыктар жок болду. ах чиркин, махабаттын мүрөк суусун тирүүлүктө ууртаткан, үр кызым менин, нур кызым. Бир гана, көнүлдөрдү байлаган алтын жипче үзүлбөй, жок болду....

"Жарк" дей түшкөн, эсте калган сезимдердин сереси дайыма бизди селт эттирет, эстеттирет... Эс-мас кылып эстеттирет, эстеттирет...